جشن فراموشی واژه‌ها

واژه‌ها آخرین یادبود روزهای رفته هستند

و تو آنسوی روزهای من

در جشن فراموشی واژه‌ها

شعری را که اینک سرودم 

سال‌ها بعد خواهی خواند.

مهم نیست

مهم نیست 
این روزها شبیه چوب خشک شده ای
اما من، دل ِ من
گیر این چوب بی احساس است

جدایی از زمین

پرواز، شروع حسرت است
حسرت اینکه دیگر روی زمین بند نخواهی شد

نامه‌ی بی جواب

تکرار هر نامه‌ی بی جواب

تنهایی کش دار یک عاشق است

هر ابری هر اشکی

برف، داستان ابریست
که اشک هایش
یخ زده است

تو و شعر و پاییز

شعر؛ جای خالی تو
پاییز؛ دلتنگی واژه های من
تو؛ شعرهای پاییزی من

به چه می مانم (2)

به برگی فرو افتاده می مانم
که عابری تنها
صدای سوتش را
با پایی که روی من می گذارد
غمبار می کند